Mjeshtëria Origjinale dhe Hijet e Plagjiaturës: Rasti Shefqet Avdush Emini në Simpoziumin Ndërkombëtar në Konya
Në këtë fotografi të fuqishme, ne jemi dëshmitarë të një akti të rrallë krijues: një moment ku artisti i mirënjohur ndërkombëtarisht, Shefqet Avdush Emini, krijon një vepër të thellë dhe të fuqishme përmes një performance që tejkalon teknikat tradicionale të pikturës. I përkulur mbi një kanavacë të shtrirë në dysheme, Emini përdor një furçë të madhe për pastrimin e dyshemesë – një mjet që në duart e një artisti të zakonshëm do të ishte absurd për një përmasë kaq të vogël të telajos – por në duart e tij, ajo furçë bëhet vegël shprehëse e emocioneve, instinktit dhe shpirtit të brendshëm krijues. Ai nuk pikturon thjesht me bojë; ai pikturon me guximin e përvojës së vet, me filozofinë e një jete të tërë të përkushtuar artit, dhe me integritetin absolut të një krijuesi që nuk njeh as kompromis e as imitues.
Ky është arti i vërtetë: spontan, i fuqishëm, i papërsëritshëm. Ky është Shefqet Avdush Emini – një artist që nuk ndjek trende, por krijon epoka.
Megjithatë, aty ku shkëlqen origjinaliteti, gjithmonë ndjekin hijet e zbehta të imitimit. Në mënyrë të papranueshme, disa artistë që marrin pjesë në të njëjtat simpoziume ndërkombëtare, kanë filluar të kopjojnë jo vetëm teknikat, por edhe vetë performancën e Eminit, duke e kthyer një akt të thellë shpirtëror dhe estetik në një farsë teatrale dhe të zbrazët. Ata veshin rrobat e përlyera me bojë, lyejnë vetveten në përpjekje për t’u dukur të "performueshëm", marrin në dorë furça të mëdha, dhe përpiqen të riprodhojnë çdo lëvizje, çdo gjest, çdo nuancë që e karakterizon Eminin. Ata nuk krijojnë, por luajnë një rol. Dhe në këtë akt të zhveshur nga autenticiteti, ata nuk mashtrojnë vetëm publikun – ata mashtrojnë vetveten, duke besuar se mund të bëhen dikush tjetër, duke mohuar zërin e tyre krijues për hir të një suksesi të shpejtë dhe fallco.
Njëri ndër emrat që përmendet me zë të lartë në këtë kontekst është një individ me titull doktor, me origjinë nga Azerbajxhani, i quajtur Orhan Cebrailoglu, që jeton dhe punon në Turqi si pedagog në Fakultetin e Arteve. Në vend që të udhëheqë me shembullin e tij dhe të inkurajojë krijimtarinë origjinale tek studentët, ai zgjodhi të kopjojë para syve të publikut një performancë të njohur ndërkombëtarisht si shenjë identitare e Eminit. Ai imiton çdo detaj, nga furça, ngjyrat, mënyra e qëndrimit, deri tek akti i stërpikjes së rrobave me bojë, për t’i dhënë vetes një “pamje artistike” të huazuar. Por askush nuk mund të imitojë shpirtin. Askush nuk mund të riprodhojë atë që është përjetësisht e lindur në shpirtin e një krijuesi si Shefqet Avdush Emini.
Publiku nuk është i verbër. Kritikët nuk janë naivë. Bota i ka parë të gjitha performancat e tij – dhe e njeh shumë mirë të vërtetën. Ata që përpiqen ta imitojnë, e shndërrojnë artin në një parodi të dhimbshme, duke e përdorur plagjiaturën si një maskë të hollë që nuk mbulon dot boshllëkun krijues. Janë këta artistë që bëhen objekt talljeje, sepse nuk kanë ç’të thonë përmes artit të tyre. Sepse ata nuk janë art. Ata janë vetëm një akt artificial, një zhurmë e kotë në sfondin e një historie të madhe që po shkruhet nga dora dhe shpirti i Eminit.
Ndërsa Emini vazhdon të krijojë, të guxojë dhe të inspirojë, ata që përpiqen ta kopjojnë mbeten të bllokuar në një labirint të turpshëm imitimi. Sepse arti i vërtetë nuk mësohet me sy, nuk përvetësohet me zhveshje e poza, dhe nuk aktrohet para publikut. Arti është ndjenjë. Arti është dhimbje. Arti është përjetim. Dhe Emini, që ka lindur për artin, e mishëron këtë të vërtetë në çdo vepër të tij.
Dhe sa për ata që vazhdojnë ta imitojnë – le të turpërohen para vetes së tyre, jo për faktin që s’e arritën kurrë Eminin, por për faktin që harruan të jenë vetja. Sepse kush mohon zërin e vet për të kopjuar tjetrin, nuk është artist. Është vetëm një hije pa shpirt.
ENGLISH
Original Mastery and the Shadows of Plagiarism: The Case of Shefqet Avdush Emini at the International Symposium in Konya
In this powerful photograph, we witness a rare creative act: a moment where the internationally renowned artist Shefqet Avdush Emini creates a profound and evocative work through a performance that transcends traditional painting techniques. Bent over a canvas spread on the floor, Emini uses a large floor-cleaning brush—a tool that in the hands of an ordinary artist would seem absurd for such a small surface—but in his hands, it becomes an expressive extension of emotion, instinct, and inner spirit. He does not paint merely with pigment; he paints with the courage of lived experience, with the philosophy of a life wholly dedicated to art, and with the uncompromising integrity of a creator who follows no trend and bows to no imitation.
This is real art: spontaneous, powerful, unrepeatable. This is Shefqet Avdush Emini—a visionary who doesn’t follow artistic epochs but defines them.
Yet, where originality shines, the pale shadows of imitation are never far behind. In a deeply regrettable turn, certain artists who participate in the same international symposiums have begun to copy not only Emini’s techniques but also his very performance, turning a deeply spiritual and aesthetic act into a hollow theatrical farce. They wear paint-splashed clothes, smear their skin with pigment in an attempt to appear “performative,” wield oversized brushes, and try to replicate every gesture, every nuance that characterizes Emini’s unique style. They do not create—they act. And in this spectacle devoid of authenticity, they deceive not only the audience but also themselves, believing that they can become someone else by mimicking a genius, while silencing their own artistic voice for the sake of shallow success.
Among those named prominently in this context is an individual holding the title of doctor, originally from Azerbaijan, named Orhan Cebrailoglu, who currently resides in Turkey and works as a university professor of art. Rather than leading by example and encouraging originality in his students, he chose to blatantly copy—in full public view—a performance internationally recognized as Emini’s signature expression. He imitates every detail: the brush, the posture, the splattered clothes, the performative gestures. But no one can copy a soul. No one can reproduce what is inherently and eternally born in the spirit of a creator like Shefqet Avdush Emini.
The audience is not blind. Critics are not naïve. The world has seen all of Emini’s performances—and it knows the truth. Those who try to mimic him transform art into a pitiful parody, wearing plagiarism as a thin mask that cannot conceal the creative void behind it. These are the artists who become the object of ridicule, not because they failed to match Emini, but because they abandoned their own potential in pursuit of a borrowed illusion. They are not art—they are noise. Background noise in a grand narrative being written by the hands and soul of Emini.
As Emini continues to create, to dare, and to inspire, those who try to copy him remain trapped in a shameful labyrinth of imitation. Because true art cannot be learned by watching, cannot be absorbed through posturing, and certainly cannot be acted out before an audience. Art is emotion. Art is pain. Art is lived experience. And Emini, born to embody art, manifests that truth in every stroke of his brush.
As for those who continue to imitate—let them be ashamed not because they failed to reach Emini’s heights, but because they forgot to be themselves. For anyone who silences their own voice to copy another’s, is not an artist. They are only a shadow without a soul.
DUTCH
Oorspronkelijk Meesterschap en de Schaduwen van Plagiaat: Het Geval van Shefqet Avdush Emini op het Internationale Symposium in Konya
Op deze krachtige foto zijn we getuige van een zeldzame creatieve daad: een moment waarin de internationaal gerenommeerde kunstenaar Shefqet Avdush Emini een diepzinnig en aangrijpend werk tot leven brengt door een performance die de traditionele schildertechnieken overstijgt. Voorovergebogen boven een doek dat op de grond ligt uitgespreid, gebruikt Emini een grote vloerborstel—een instrument dat in de handen van een gewone kunstenaar absurd zou lijken voor zo’n klein oppervlak—maar dat in zijn handen een expressieve verlenging wordt van emotie, instinct en innerlijke geest. Hij schildert niet slechts met pigment; hij schildert met de moed van geleefde ervaring, met de filosofie van een leven volledig gewijd aan kunst, en met de compromisloze integriteit van een schepper die geen trends volgt en voor niemand buigt.
Dit is echte kunst: spontaan, krachtig, onherhaalbaar. Dit is Shefqet Avdush Emini—een visionair die geen artistieke stromingen volgt, maar ze definieert.
Toch, waar originaliteit straalt, zijn de bleke schaduwen van imitatie nooit ver weg. In een diep betreurenswaardige ontwikkeling zijn bepaalde kunstenaars die deelnemen aan dezelfde internationale symposia begonnen met het kopiëren van niet alleen Emini’s technieken, maar ook zijn performance, waarmee zij een diep spirituele en esthetische handeling reduceren tot een lege theatrale vertoning. Ze dragen met verf bespatte kleding, smeren hun huid in met pigment om “performant” over te komen, zwaaien met buitenmaatse borstels, en proberen elk gebaar, elke nuance te imiteren die Emini’s unieke stijl kenmerkt. Ze creëren niet—ze acteren. En in dit spektakel zonder authenticiteit misleiden ze niet alleen het publiek, maar ook zichzelf, denkend dat ze iemand anders kunnen worden door een genie na te bootsen, terwijl ze hun eigen artistieke stem het zwijgen opleggen voor oppervlakkig succes.
Een van de meest in het oog springende namen in deze context is een individu met de titel van doctor, afkomstig uit Azerbeidzjan, genaamd Orhan Cebrailoglu, die momenteel in Turkije woont en werkt als universitair docent beeldende kunst. In plaats van een voorbeeld te zijn en originaliteit aan te moedigen bij zijn studenten, koos hij ervoor om—publiekelijk en schaamteloos—een performance te kopiëren die internationaal wordt erkend als het kenmerkende expressiemiddel van Emini. Hij imiteert elk detail: de borstel, de houding, de verfbesmeurde kleding, de theatrale bewegingen. Maar niemand kan een ziel kopiëren. Niemand kan reproduceren wat inherent en eeuwig geboren wordt in de geest van een schepper als Shefqet Avdush Emini.
Het publiek is niet blind. Critici zijn niet naïef. De wereld heeft alle performances van Emini gezien—en kent de waarheid. Degenen die hem proberen te imiteren, maken van kunst een zielige parodie, met plagiaat als een dun masker dat het creatieve vacuüm erachter niet kan verbergen. Zij zijn de kunstenaars die het voorwerp van spot worden, niet omdat ze er niet in slaagden Emini te evenaren, maar omdat ze hun eigen potentieel verlieten voor een geleende illusie. Zij zijn geen kunst—zij zijn ruis. Achtergrondruis in een grootse vertelling die geschreven wordt door de handen en de ziel van Emini.
Terwijl Emini blijft creëren, durven en inspireren, blijven degenen die hem proberen te kopiëren gevangen in een beschamend labyrint van imitatie. Want echte kunst kan niet geleerd worden door te kijken, niet worden opgenomen door poses aan te nemen, en zeker niet nagespeeld worden voor een publiek. Kunst is emotie. Kunst is pijn. Kunst is geleefd leven. En Emini, geboren om kunst te belichamen, manifesteert die waarheid in elke penseelstreek.
Voor degenen die blijven imiteren—laat hen zich schamen, niet omdat ze Emini’s hoogten niet bereikten, maar omdat ze vergaten zichzelf te zijn. Want wie zijn eigen stem tot zwijgen brengt om die van een ander te kopiëren, is geen kunstenaar. Hij is slechts een schaduw zonder ziel.
Mjeshtëria Origjinale dhe Hijet e Plagjiaturës: Rasti Shefqet Avdush Emini në Simpoziumin Ndërkombëtar në Konya
door Shefqet
17 Apr
Mjeshtëria Origjinale dhe Hijet e Plagjiaturës: Rasti Shefqet Avdush Emini në Simpoziumin Ndërkombëtar në Konya
Në këtë fotografi të fuqishme, ne jemi dëshmitarë të një akti të rrallë krijues: një moment ku artisti i mirënjohur ndërkombëtarisht, Shefqet Avdush Emini, krijon një vepër të thellë dhe të fuqishme përmes një performance që tejkalon teknikat tradicionale të pikturës. I përkulur mbi një kanavacë të shtrirë në dysheme, Emini përdor një furçë të madhe për pastrimin e dyshemesë – një mjet që në duart e një artisti të zakonshëm do të ishte absurd për një përmasë kaq të vogël të telajos – por në duart e tij, ajo furçë bëhet vegël shprehëse e emocioneve, instinktit dhe shpirtit të brendshëm krijues. Ai nuk pikturon thjesht me bojë; ai pikturon me guximin e përvojës së vet, me filozofinë e një jete të tërë të përkushtuar artit, dhe me integritetin absolut të një krijuesi që nuk njeh as kompromis e as imitues.
Ky është arti i vërtetë: spontan, i fuqishëm, i papërsëritshëm. Ky është Shefqet Avdush Emini – një artist që nuk ndjek trende, por krijon epoka.
Megjithatë, aty ku shkëlqen origjinaliteti, gjithmonë ndjekin hijet e zbehta të imitimit. Në mënyrë të papranueshme, disa artistë që marrin pjesë në të njëjtat simpoziume ndërkombëtare, kanë filluar të kopjojnë jo vetëm teknikat, por edhe vetë performancën e Eminit, duke e kthyer një akt të thellë shpirtëror dhe estetik në një farsë teatrale dhe të zbrazët. Ata veshin rrobat e përlyera me bojë, lyejnë vetveten në përpjekje për t’u dukur të "performueshëm", marrin në dorë furça të mëdha, dhe përpiqen të riprodhojnë çdo lëvizje, çdo gjest, çdo nuancë që e karakterizon Eminin. Ata nuk krijojnë, por luajnë një rol. Dhe në këtë akt të zhveshur nga autenticiteti, ata nuk mashtrojnë vetëm publikun – ata mashtrojnë vetveten, duke besuar se mund të bëhen dikush tjetër, duke mohuar zërin e tyre krijues për hir të një suksesi të shpejtë dhe fallco.
Njëri ndër emrat që përmendet me zë të lartë në këtë kontekst është një individ me titull doktor, me origjinë nga Azerbajxhani, i quajtur Orhan Cebrailoglu, që jeton dhe punon në Turqi si pedagog në Fakultetin e Arteve. Në vend që të udhëheqë me shembullin e tij dhe të inkurajojë krijimtarinë origjinale tek studentët, ai zgjodhi të kopjojë para syve të publikut një performancë të njohur ndërkombëtarisht si shenjë identitare e Eminit. Ai imiton çdo detaj, nga furça, ngjyrat, mënyra e qëndrimit, deri tek akti i stërpikjes së rrobave me bojë, për t’i dhënë vetes një “pamje artistike” të huazuar. Por askush nuk mund të imitojë shpirtin. Askush nuk mund të riprodhojë atë që është përjetësisht e lindur në shpirtin e një krijuesi si Shefqet Avdush Emini.
Publiku nuk është i verbër. Kritikët nuk janë naivë. Bota i ka parë të gjitha performancat e tij – dhe e njeh shumë mirë të vërtetën. Ata që përpiqen ta imitojnë, e shndërrojnë artin në një parodi të dhimbshme, duke e përdorur plagjiaturën si një maskë të hollë që nuk mbulon dot boshllëkun krijues. Janë këta artistë që bëhen objekt talljeje, sepse nuk kanë ç’të thonë përmes artit të tyre. Sepse ata nuk janë art. Ata janë vetëm një akt artificial, një zhurmë e kotë në sfondin e një historie të madhe që po shkruhet nga dora dhe shpirti i Eminit.
Ndërsa Emini vazhdon të krijojë, të guxojë dhe të inspirojë, ata që përpiqen ta kopjojnë mbeten të bllokuar në një labirint të turpshëm imitimi. Sepse arti i vërtetë nuk mësohet me sy, nuk përvetësohet me zhveshje e poza, dhe nuk aktrohet para publikut. Arti është ndjenjë. Arti është dhimbje. Arti është përjetim. Dhe Emini, që ka lindur për artin, e mishëron këtë të vërtetë në çdo vepër të tij.
Dhe sa për ata që vazhdojnë ta imitojnë – le të turpërohen para vetes së tyre, jo për faktin që s’e arritën kurrë Eminin, por për faktin që harruan të jenë vetja. Sepse kush mohon zërin e vet për të kopjuar tjetrin, nuk është artist. Është vetëm një hije pa shpirt.
ENGLISH
Original Mastery and the Shadows of Plagiarism: The Case of Shefqet Avdush Emini at the International Symposium in Konya
In this powerful photograph, we witness a rare creative act: a moment where the internationally renowned artist Shefqet Avdush Emini creates a profound and evocative work through a performance that transcends traditional painting techniques. Bent over a canvas spread on the floor, Emini uses a large floor-cleaning brush—a tool that in the hands of an ordinary artist would seem absurd for such a small surface—but in his hands, it becomes an expressive extension of emotion, instinct, and inner spirit. He does not paint merely with pigment; he paints with the courage of lived experience, with the philosophy of a life wholly dedicated to art, and with the uncompromising integrity of a creator who follows no trend and bows to no imitation.
This is real art: spontaneous, powerful, unrepeatable. This is Shefqet Avdush Emini—a visionary who doesn’t follow artistic epochs but defines them.
Yet, where originality shines, the pale shadows of imitation are never far behind. In a deeply regrettable turn, certain artists who participate in the same international symposiums have begun to copy not only Emini’s techniques but also his very performance, turning a deeply spiritual and aesthetic act into a hollow theatrical farce. They wear paint-splashed clothes, smear their skin with pigment in an attempt to appear “performative,” wield oversized brushes, and try to replicate every gesture, every nuance that characterizes Emini’s unique style. They do not create—they act. And in this spectacle devoid of authenticity, they deceive not only the audience but also themselves, believing that they can become someone else by mimicking a genius, while silencing their own artistic voice for the sake of shallow success.
Among those named prominently in this context is an individual holding the title of doctor, originally from Azerbaijan, named Orhan Cebrailoglu, who currently resides in Turkey and works as a university professor of art. Rather than leading by example and encouraging originality in his students, he chose to blatantly copy—in full public view—a performance internationally recognized as Emini’s signature expression. He imitates every detail: the brush, the posture, the splattered clothes, the performative gestures. But no one can copy a soul. No one can reproduce what is inherently and eternally born in the spirit of a creator like Shefqet Avdush Emini.
The audience is not blind. Critics are not naïve. The world has seen all of Emini’s performances—and it knows the truth. Those who try to mimic him transform art into a pitiful parody, wearing plagiarism as a thin mask that cannot conceal the creative void behind it. These are the artists who become the object of ridicule, not because they failed to match Emini, but because they abandoned their own potential in pursuit of a borrowed illusion. They are not art—they are noise. Background noise in a grand narrative being written by the hands and soul of Emini.
As Emini continues to create, to dare, and to inspire, those who try to copy him remain trapped in a shameful labyrinth of imitation. Because true art cannot be learned by watching, cannot be absorbed through posturing, and certainly cannot be acted out before an audience. Art is emotion. Art is pain. Art is lived experience. And Emini, born to embody art, manifests that truth in every stroke of his brush.
As for those who continue to imitate—let them be ashamed not because they failed to reach Emini’s heights, but because they forgot to be themselves. For anyone who silences their own voice to copy another’s, is not an artist. They are only a shadow without a soul.
DUTCH
Oorspronkelijk Meesterschap en de Schaduwen van Plagiaat: Het Geval van Shefqet Avdush Emini op het Internationale Symposium in Konya
Op deze krachtige foto zijn we getuige van een zeldzame creatieve daad: een moment waarin de internationaal gerenommeerde kunstenaar Shefqet Avdush Emini een diepzinnig en aangrijpend werk tot leven brengt door een performance die de traditionele schildertechnieken overstijgt. Voorovergebogen boven een doek dat op de grond ligt uitgespreid, gebruikt Emini een grote vloerborstel—een instrument dat in de handen van een gewone kunstenaar absurd zou lijken voor zo’n klein oppervlak—maar dat in zijn handen een expressieve verlenging wordt van emotie, instinct en innerlijke geest. Hij schildert niet slechts met pigment; hij schildert met de moed van geleefde ervaring, met de filosofie van een leven volledig gewijd aan kunst, en met de compromisloze integriteit van een schepper die geen trends volgt en voor niemand buigt.
Dit is echte kunst: spontaan, krachtig, onherhaalbaar. Dit is Shefqet Avdush Emini—een visionair die geen artistieke stromingen volgt, maar ze definieert.
Toch, waar originaliteit straalt, zijn de bleke schaduwen van imitatie nooit ver weg. In een diep betreurenswaardige ontwikkeling zijn bepaalde kunstenaars die deelnemen aan dezelfde internationale symposia begonnen met het kopiëren van niet alleen Emini’s technieken, maar ook zijn performance, waarmee zij een diep spirituele en esthetische handeling reduceren tot een lege theatrale vertoning. Ze dragen met verf bespatte kleding, smeren hun huid in met pigment om “performant” over te komen, zwaaien met buitenmaatse borstels, en proberen elk gebaar, elke nuance te imiteren die Emini’s unieke stijl kenmerkt. Ze creëren niet—ze acteren. En in dit spektakel zonder authenticiteit misleiden ze niet alleen het publiek, maar ook zichzelf, denkend dat ze iemand anders kunnen worden door een genie na te bootsen, terwijl ze hun eigen artistieke stem het zwijgen opleggen voor oppervlakkig succes.
Een van de meest in het oog springende namen in deze context is een individu met de titel van doctor, afkomstig uit Azerbeidzjan, genaamd Orhan Cebrailoglu, die momenteel in Turkije woont en werkt als universitair docent beeldende kunst. In plaats van een voorbeeld te zijn en originaliteit aan te moedigen bij zijn studenten, koos hij ervoor om—publiekelijk en schaamteloos—een performance te kopiëren die internationaal wordt erkend als het kenmerkende expressiemiddel van Emini. Hij imiteert elk detail: de borstel, de houding, de verfbesmeurde kleding, de theatrale bewegingen. Maar niemand kan een ziel kopiëren. Niemand kan reproduceren wat inherent en eeuwig geboren wordt in de geest van een schepper als Shefqet Avdush Emini.
Het publiek is niet blind. Critici zijn niet naïef. De wereld heeft alle performances van Emini gezien—en kent de waarheid. Degenen die hem proberen te imiteren, maken van kunst een zielige parodie, met plagiaat als een dun masker dat het creatieve vacuüm erachter niet kan verbergen. Zij zijn de kunstenaars die het voorwerp van spot worden, niet omdat ze er niet in slaagden Emini te evenaren, maar omdat ze hun eigen potentieel verlieten voor een geleende illusie. Zij zijn geen kunst—zij zijn ruis. Achtergrondruis in een grootse vertelling die geschreven wordt door de handen en de ziel van Emini.
Terwijl Emini blijft creëren, durven en inspireren, blijven degenen die hem proberen te kopiëren gevangen in een beschamend labyrint van imitatie. Want echte kunst kan niet geleerd worden door te kijken, niet worden opgenomen door poses aan te nemen, en zeker niet nagespeeld worden voor een publiek. Kunst is emotie. Kunst is pijn. Kunst is geleefd leven. En Emini, geboren om kunst te belichamen, manifesteert die waarheid in elke penseelstreek.
Voor degenen die blijven imiteren—laat hen zich schamen, niet omdat ze Emini’s hoogten niet bereikten, maar omdat ze vergaten zichzelf te zijn. Want wie zijn eigen stem tot zwijgen brengt om die van een ander te kopiëren, is geen kunstenaar. Hij is slechts een schaduw zonder ziel.