Ik denk dat het onvermijdelijk is om onze (artistieke) verlangens en wensen te projecteren op de (buiten)wereld.

Bijvoorbeeld:
Ik hou natuurlijk heel veel van kunst, en het helpt me om die liefde voor kunst te rechtvaardigen, door bv te beweren dat het verreikende of zelfs spiritueel geneeskrachtige effecten op de state of mind van de ander kan hebben, of door te beweren dat het een universele taal is, en ons daardoor kan samenbrengen, of dat het een schoonheidsbeleving is, en dat we niet zonder die beleving kunnen, of...

Ha.

Mijn buurman, de sympathieke spierbundel, vindt psychedelische kleuren, geluiden en patronen de enige echte mind-opener. Zijn vrouw die altijd in haar handen klapt uit enthousiasme voor’t leven, houdt heel veel van kleurrijke, snoezige en grappige knuffelbeerbeestjes. Hun beste vriend, de relaxte en olijke jointenroker, zal't langste peinzend blijven stilstaan bij't portret van een naakte vrouw.

Daar gaat dus m’n rechtvaardiging; tot zover mijn geromantiseerde beeld dat kunst ons samen kan brengen. Ik zou me langzaam maar zeker opgejaagd gaan voelen in hun kunstwereld, en zij zouden zich vermoedelijk deprimeren in de mijne. Tenzij ik naakte vrouwen met snoezige beertjes in psychedelische kleuren zou schilderen natuurlijk.

Een ander voorbeeld:
Ik zat, enkele jaren geleden nog maar, steeds te schreeuwen over "kunst voor het volk!" Geen elitaire bull crap; geen holle vervreemding met'n handleiding, maar verwondering en esthetiek, nu!
Nu betrap ik mezelf erop dat'k voortdurend naar ramen en rolluiken staar omdat ze voor een of andere reden wonderbaarlijk onze menselijkheid lijken te weerspiegelen. Hoe kan'k dat uitleggen aan m'n buurman?

Waar'k ‘vroeger’ (nog geen 6 jaar geleden ben'k begonnen met schilderen) ging zoeken naar kunstige beelden, mijn hoofd er uren over kon pijnigen en tenslotte beelden creëerde die'k met wat holle frasen trachtte inhoud en betekenis te geven - want die beelden waren't beste wat'k kon, dus ze weerspiegelden mij, niet?! (niet dus) Dan moesten ze toch "goed" zijn, niet???? (niet dus) - moet'k nu erkennen dat ik amper aan't pootjebaden was, omdat ik me nu overspoeld voel worden.

Wellicht, al lijkt me dat nu erg ongeloofwaardig, denk'k over 5 jaar weer 'tzelfde over nú. Maar het voelt altijd even echt aan, het voelde altijd aan als echt, diep en intensief.
En ik kon altijd wel ergens daar een bevestiging voor vinden.

In die zin denk ik dat we allemaal verliefde pubers zijn die donkere, schrijnende kutgedichten neerkrassen over hun o zo echte, en daarom op onbegrijpelijke wijze, onbeantwoorde gevoelens. Het zal zeker en vast aanvoelen alsof we alles, echt álles, van onszelf geven, dus gaan we natuurlijk niet kunnen erkennen dat't holheid en oppervlakkigheid bezit, al is't soms louter maar omdat we herhalen wat reeds duizenden malen voor ons is voorgedaan.

Mensen die míj daarop wijzen, maken me kwaad; ze lijken immers te wijzen naar mij. Toevallig zijn echter net diegenen die me’t kwaadste konden maken doordat ze zo goed hun vinger op de zere plek wisten te leggen, vaak degenen die me't meeste geholpen hebben in m’n artistieke ontwikkeling.

Jammer dat ik hen er toen niet voor heb kunnen bedanken.

Weergaven: 26

Reactie van ton voortman op 26 Januari 2009 op 10.55
't waren de roerige jaren zestig, we hadden een leraar
modelboetseren, in onze ogen een beetje suffige
ingeslapen man. Er kwamen jonge kunstenaars
naar de academie om les te geven, wat door ons
een frisse bries ervaren werd moet voor hem een
tornado geweest zijn. Toen ik tig jaar later weer met
modelleren begon zat ie als een papegaai op m'n
schouder: "niet te veel aan één stuk werken",
"altijd aan het totaal denken", "neem steeds genoeg
afstand". En eindelijk na al die jaren luisterde ik.
Reactie van Wally op 26 Januari 2009 op 9.34
je bent er trouwens vroeg bij vanmorgen, Kobe...
Kobe De Peuter Reactie van Kobe De Peuter op 26 Januari 2009 op 9.14
Oei Ton, dat doet ergens een belletje rinkelen
Bij jou ook Wally?
Reactie van ton voortman op 25 Januari 2009 op 16.05
Ja, en mijn leraren ook.
Reactie van Wally op 25 Januari 2009 op 8.45
Een waar woord, Ton....jij ook al dus...
Reactie van ton voortman op 24 Januari 2009 op 19.04
"That's life".
Bereid je er maar vast op voor op een gegeven
moment wordt je door jong aanstormend talent
uitgemaakt voor een ouwe, ingeslapen zak.

HNKF heeft nu een besloten groep op Linkedin. Meld je aan!

© 2024   Gemaakt door hnkf.   Verzorgd door

Een probleem rapporteren?  |  Algemene voorwaarden