De werkelijke loser

Ik heb altijd heel veel sympathie voor de underdog gehad;

De schuchtere over-intellectueel die onbegrijpend naar de paringsrituelen op'n fuif kijkt
en ze probeert na te bootsen omdat hij zo naar liefde en aanraking verlangt;

De goedlachse domoor die door de omstaanders misbruikt wordt om hun eigen ego op te krikken,
beschimpt en bespot zonder dat hij durft kwaad te worden en zijn woede in daden om te zetten,
en volhardt in zijn ongemakkelijke gegrinnik ten koste van zichzelf.

De oudere van dagen die uit eenzaamheid spontaan de hardste fragmenten uit hun leven vertellen
in de hoop dat iemand er de zin en betekenis in kan herkennen
zodat ze, althans voor die dag, zich met'n gerust hart zich te slapen kunnen leggen,
daar't dan allemaal tenminste nog voor iets gediend heeft.

De versleten medemens die blakende van trots maar met ernstige ogen vertelt over de carrière van hun knappe zoon,
of over de speelsheid en jeugdige, onbezonnen naïviteit van hun prachtige kleinkinderen.

Mensen zijn zo mooi als ze hulpeloos zijn.

Soms echter, gaat zo'n hulpeloos persoon (en zijn we niet allemaal hulpeloos?) de oplossing zoeken in een leugen,
en denken ze nog'n zin en betekenis aan hun leven te kunnen schenken door zich te profileren:
als iemand die van wanten weet, die kennis van zaken heeft, die vele watertjes heeft doorzwommen,
die cool, hip, modern, wijs, spitsvondig, gedurfd, en rijk in ervaringen is,
als iemand die iets speciaals kan, iemand die zich onderscheidt door'n speciale gave of'n bijzonder inzicht;
als iemand die iets waard zou zijn.

De trieste schoonheid krijgt dan al gauw een wrange bijsmaak en een bittere afdronk,
als de schil van de leugen te doorschijnend is,
als het glimmende beschermingslaagje een doorprikbare huid is.

.............................................................................................................................................................................

Soms lijkt'r op't eerste zicht een bolster te zijn, die mogelijkerwijze nog enkele bittere maar voedzame vruchten bevat.
Al te vaak echter toont een nadere studie dat de bolster een schild voor onzelfzekerheid en gebrek aan zelfrespect is,
waarbij de persoon inhoudelijk reeds flink doorgerot is,
en rest er in werkelijkheid nog een wee en klam membraan dat dreigt te barsten bij de minste aanraking,
om vervolgens zijn onwelriekende kleverige inhoud op je handen uit te gulpen.

De schoonheid valt dan in de verte te zoeken, op'n afstand waar men de rotte vrucht als'n deel van het geheel kan beschouwen:
het teken van verval dat als een nodig contrast fungeert, zodat de rest een schijn van waarde krijgt.

Aan die persoon, die allen liefst over één kam wil scheren om zichzelf zo op te kunnen waarderen;
aan de persoon die nooit een unieke gedachte kan vinden en nooit meer zal verwezenlijken
wat ie werkelijk wenst te zijn, noch zal vinden wat ie zoekt,

aan die persoon draag ik dit schrijfsel op.

Sterkte.