Memory Screaming in Colors: The Genocide Painting in Shefqet Avdush Emini’s Work (1999)

ENGLISH TRANSLATION

Memory Screaming in Colors: The Genocide Painting in Shefqet Avdush Emini’s Work (1999)

In 1999, at the peak of the Albanian tragedy in Kosovo—when an entire people were subjected to systematic violence, expulsion, and genocide—artist Shefqet Avdush Emini chose not to remain silent. Instead of words, he spoke through color. Instead of a historical document, he created an emotional testimony. His work, painted in that painful year, is more than just an expressionist painting—it is a narrative of collective conscience, a plea not to forget, a scream echoing in silence.

A canvas that doesn't describe, but feels This work does not aim to reproduce external reality, nor to depict a single moment. It is an eruption of a traumatized universe, a canvas that carries the voice of thousands of victims, the displaced, the disappeared. It is a painting that does not speak aloud, but rather through emotions. It feels on our behalf, it weeps for us, and it remembers for us.

Colors as open wounds The colors in this work are violent, dark, thick, brutally clashing against each other. They are not merely aesthetic tools, but open wounds on the body of memory. The green, dispersed and organic, does not bring life but decay—a green that absorbs light and replaces it with destruction. Meanwhile, the white in the background, suggesting the contours of a house, appears as a lost replica—a cold memory of what once was a home, and is now only emptiness.

Disfigured faces – symbols of collective pain In the lower part of the painting appear two dark figures, with distorted, melted, nearly inverted faces. They have no eyes, no clear identity. These are not realistic portraits, but mirrors of collective memory. Their open mouths, from which a scream seems to emerge, are soundless. Yet their echo fills the spiritual space of the viewer. These figures are lost souls, images of those whose identity and very existence were denied.

The house as a sign of the loss of everyday life The white structure resembling a house, in the background, stands cold and distant, like an unmarked grave. It is a replica of an interrupted life, a metaphor of ruin. The contrast between that cold structure and the tormented figures in the foreground creates dramatic tension: the life that was, and the life that was destroyed. That house is no longer a dwelling, but a silent witness to emptiness and persecution.

The crisis of humanity – the moral core of the painting At the center of this painting stands the existential question: what happens when a person loses their face? When masks of pain replace identity? Emini does not present us with a mere historical event—he invites us to confront the deep crisis of humanity in the face of extreme violence. In 1999, the Albanians of Kosovo experienced a systematic attempt at erasure—not only from territory, but from memory and history. Emini’s painting is a powerful protest against that disappearance.

Expressionism as spiritual resistance Emini’s style is expressionist, but not superficially so. It is an internal language, a deep form of emotional response to evil. The colors, the deformed shapes, the chaotic structure—all are part of a grammar of pain. The painting does not try to show what happened, but how that tragedy felt in the soul of the artist and his people. This expressionism is not decorative—it is resistance. It is a refusal to forget.

The painting as a wall of memory Shefqet Avdush Emini’s 1999 work is more than an artistic product—it is a monument of memory. A testimony for those who could not speak. A call for justice. A permanent reminder for a world that has often chosen silence. In the eyeless faces and voiceless screams, a piece of the Albanian national soul is carved. That is why Emini’s painting is eternal. It does not belong only to the gallery, but also to the conscience. It is not merely color on canvas—it is a scream, a testimony, and memory.

DUTCH TRANSLATION Herinnering die in kleuren schreeuwt: Het schilderij van de genocide in het werk van Shefqet Avdush Emini (1999)

In 1999, op het hoogtepunt van de Albanese tragedie in Kosovo—waar een heel volk werd onderworpen aan systematisch geweld, verdrijving en genocide—koos kunstenaar Shefqet Avdush Emini ervoor om niet te zwijgen. In plaats van woorden sprak hij met kleur. In plaats van een historisch document schiep hij een emotioneel getuigenis. Zijn werk, geschilderd in dat pijnlijke jaar, is meer dan alleen een expressionistisch schilderij—het is een verhaal van het collectieve geweten, een oproep om niet te vergeten, een schreeuw die weerklinkt in de stilte.

Een doek dat niet beschrijft, maar voelt Dit werk probeert de uiterlijke realiteit niet te reproduceren, noch een enkel moment af te beelden. Het is een uitbarsting van een getraumatiseerd universum, een doek dat de stem draagt van duizenden slachtoffers, verdrevenen, vermisten. Het is een schilderij dat niet luid spreekt, maar door middel van emoties. Het voelt in onze plaats, het huilt voor ons, en het herinnert zich voor ons.

Kleuren als open wonden De kleuren in dit werk zijn gewelddadig, donker, dik, brutaal tegen elkaar aangegooid. Ze zijn niet slechts esthetische middelen, maar open wonden op het lichaam van het geheugen. Het groen, verspreid en organisch aanwezig, brengt geen leven maar verval—een groen dat het licht opslokt en vervangt met vernietiging. Het wit op de achtergrond, dat de contouren van een huis suggereert, verschijnt als een verloren repliek—een koude herinnering aan wat ooit een thuis was, en nu slechts leegte is.

Vervormde gezichten – symbolen van collectieve pijn In het onderste deel van het schilderij verschijnen twee donkere figuren, met vervormde, gesmolten, bijna omgekeerde gezichten. Ze hebben geen ogen, geen duidelijke identiteit. Het zijn geen realistische portretten, maar spiegels van collectief geheugen. Hun opengesperde mond, waaruit een schreeuw lijkt te komen, is geluidloos. En toch vult de echo ervan de spirituele ruimte van de toeschouwer. Deze figuren zijn verloren zielen, beelden van hen van wie identiteit en bestaan werden ontkend.

Het huis als teken van het verlies van het dagelijks leven De witte structuur die op een huis lijkt, op de achtergrond, staat koud en veraf, als een naamloos graf. Het is een repliek van een onderbroken leven, een metafoor van verwoesting. Het contrast tussen die kille structuur en de getormenteerde figuren op de voorgrond creëert een dramatische spanning: het leven dat was en het leven dat werd vernietigd. Dat huis is geen woonplaats meer, maar een stille getuige van leegte en vervolging.

De crisis van de menselijkheid – de morele kern van het werk In het centrum van dit schilderij staat de existentiële vraag: wat gebeurt er als een mens zijn gezicht verliest? Wanneer maskers van pijn de identiteit vervangen? Emini toont ons niet slechts een historische gebeurtenis—hij nodigt ons uit om de diepe crisis van de menselijkheid onder ogen te zien in het aangezicht van extreme geweld. In 1999 ondergingen de Albanezen van Kosovo een systematische poging tot uitwissing—niet alleen van hun grondgebied, maar ook uit het geheugen en de geschiedenis. Eminis schilderij is een krachtige protest tegen deze verdwijning.

Expressionisme als spiritueel verzet Emini’s stijl is expressionistisch, maar niet oppervlakkig. Het is een innerlijke taal, een diepe vorm van emotionele reactie op het kwaad. De kleuren, de vervormde vormen, de chaotische structuur—ze zijn allemaal onderdeel van een grammatica van pijn. Het schilderij probeert niet te tonen wat er gebeurde, maar hoe die tragedie werd gevoeld in de ziel van de kunstenaar en zijn volk. Dit expressionisme is niet decoratief—het is verzet. Het is een weigering om te vergeten.

Het schilderij als geheugenmuur Het werk van Shefqet Avdush Emini uit 1999 is meer dan een artistiek product—het is een monument van herinnering. Een getuigenis voor hen die niet konden spreken. Een roep om gerechtigheid. Een blijvende herinnering voor een wereld die vaak heeft gekozen voor stilte. In de gezichten zonder ogen en in de schreeuwen zonder geluid ligt een deel van de Albanese ziel gegrift. Daarom is Eminis schilderij eeuwig. Het behoort niet alleen tot de galerij, maar ook tot het geweten. Het is niet slechts kleur op doek—het is een schreeuw, een getuigenis en een herinnering.