sta jij als beeldend kunstenaar open voor meningen van kunstkritici

[Claire Bänziger]

heo bekijk jij je eigen en andermans werk.
is de kunstkritici naar jouw mening iemand die een belangrijke rol speelt binnen het kunstveld, of is het een vervuiling of vervaging van het beeld dat jij als kunstenaar in de wereld zet. vind je het van belang? zijn kunstenaars niet zelf degene die deze kunstkritische houding zouden moeten toepassen zowel bij eigen en andermans werk, wat is naar jouw idee de functie?

als je bijv naar de performances van Marina Abramovic kijkt lijkt het alsof ze gebruik maakt binnen haar conceptuele lijn van de kunstkritische benaderingen van derden...niet alleen het 'gewone' publiek, maar tevens het gehele kunstkritische veld lijkt onderdeel te worden van haar totale werk...

is het goed dat je als beeldend kunstenaar juist dit veld gebruikt bij je totale concepten?
hoe sta jij hiertegenover?

[steven coppens]

ik sta open voor kritiek, meer zelfs, ik zoek ze op.
onafhankelijk van wie de kritiek uit is deze steeds leerzaam.

[HERMANUS]

Tja........ de enigste kritiek waar ik iets mee kan is van mezelf.

[Corinne E.]

beide bovenstaande reacties zijn herkenbaar, en zo ontstaat er een spanningsveld waarbinnen ik me de ene keer meer in de buurt van steven ophoudt en de andere keer hermanus-achtig bezig ben ;)

een kunstcriticus is lijkt me een bemiddelaar, heeft ten eerste een functie richting het publiek. een vertaalfunctie misschien, of gewoon een opsnorfunctie (waar is iets goeds te zien?) daar niet iedereen evenveel tijd heeft om kunst te gaan zien.
maar daarmee heeft de criticus een rol van macht, een ontsluitende rol: hij of zij bepaald (mede) wie gezien wordt. dit is de meest voor de hand liggende reden waardoor menigeen zich tegen wil en dank iets van kunstritici aantrekt.

een andere reden om je in kunstcritici te interesseren is dat daar best slimme mensen bij zijn die goed kunnen kijken. zeker als je werkt met de conceptuele invalshoek is hun werk een welkome aanvulling op wat je zelf 'ziet' en denkt. waarom zou je dan de dialoog niet aangaan?
als maker van werk moet ik me echter met regelmaat afsluiten door alleen maar met maken bezig zijn, de materie in duiken, vuile handen maken, kijken wat daaruit komt. als in een schommelbeweging, een conjunctuur.

zodra dit kijken-wat-eruit-komt begint is toch weer de kunstcriticus aanwezig. eventueel alleen de 'mijne' (mijn innerlijke), maar toch wordt dat onderscheid steeds minder duidelijk: waar houdt de criticus in jezelf op en waar begint het cultureel ingebedde denken?

[Wally]

ik schilder niet voor anderen, mijn beelden zijn MIJN beelden. Kritiek slaat zodoende niet aan, althans niet bewust.
Alleen een criticus die weet hoeveel van mijn ziel ik in een werk heb zitten, neem ik serieus...

[HERMANUS]

Uitsluitend mijn verloofde kan mij volgen ......... voor ieder ander blijf ik een raadsel.

[ton voortman]

...mijn beelden zijn MIJN beelden.

Mee eens, maar het is natuurlijk wel prettig
als je positieve reacties op je werk krijgt, je
doet het tenslotte niet allemaal voor de kat z'n ...

[Kobe De Peuter]

De criticus (als ie m'n werk goed vindt tenminste) werkt voor mij als een referentie,
een bevestiging dat'k niet voor de hond z'n kloten schilder;
dat't werk inhoudelijk op zichzelf kan staan maar evenmin louter toegankelijke, oppervlakkige pulp is
(en dus niet alleen in mijn hoofd van betekenis is).

Als'k ergens veel tijd en energie in steek, ervaar ik't eigenlijk sowieso als aangenaam wanneer dat werk gewaardeerd wordt door iemand die (al dan niet m.i.) het onderscheid kan maken tussen kut en kwaliteit.

Als ik't louter voor mezelf deed, dan zou ik't bij zandkastelen bouwen houden denk ik.

[Ton Haring]

Ik sta er voor open maar ga er wel eigenwijs mee om.

[Aron]

Het ergst vind ik als iemand schouder ophalend langs mijn werk loopt en doorloopt. De groter de emotie (positief dan wel negatief) de kijker heeft bij het bekijken van mijn werk de prettiger ik het vind :)

[Alann De Vuyst]

volledig mee akkoord, ik zou een statement van Floyd Westerman (Lakota Indiaan) willen citeren: "have you ever heard someone say: When I grow up I want ot be a critic???"
Als je zelf niet schildert, zeg ik...poten af van mijn kinderen

[Fred]

in mijn meer dan 40 jarige kunstenaarschap ben ik heel wat gelul tegen gekomen van de HH critici die zichzelf belangrijk willen maken over de rug van de kunstenaar heen. Vrijwel zonder uitzondering is mijn werk zeer goed gerecenseerd m.u.v. de ex criticus Rommert Boonstra van Elseviers Magazine , die zijn onnozele stukjes schreef in de tijd dat dit magazine een conservatief en zeer rechts blaadje was onder Ferry Hoogendijk. Aanvankelijk kwam ik bij hem over huis in Frankrijk tot hij streken begon te krijgen. Hij noemde mijn werk "verschrikkelijk" en het "slechtste dat hij ooit had gezien". Ik denk dat met meer dan 260 groeps en eenmans tentoonstellingen in diverse landen mijn werk zichzelf heeft bewezen,daarom doet een afbrekend lulverhaal mij niets.
Wat is een kunstkritiek waard? Ben je dikke maatjes met de kritikaster krijg je een geweldige recensie en anders niet. Zo simpel is het.

[Fred]

Heel goed Alann. Volledig mee eens!